خوردنیهای شفا بخش

مهدى نراقى

گوجه فرنگى

مهدى نراقى

گوجه فرنگى گوجه فرنگى چه خواصى دارد، در چه مواردى به کار مى رود و بهترین راه استفاده از آن چیست ؟ طرز تهیه چند نوع غذا، مربا، شربت و ترشى با گوجه فرنگى . بیش از دویست سال نیست که در دنیاى تمدن گوجه فرنگى را شناخته اند و به خواص آن پى برده اند قبل از این تاریخ هم گوجه فرنگى را مصرف مى کردند ولى مصرف آن تواءم با احتیاط و ترس بود. زیرا در قرون وسطى گوجه فرنگى را گیاهى سمى مى دانستند و کیمیاگران آن زمان از آن پمادى درست مى کردند و مثل مرهم بر روى زخم مى گذاشتند و یا وقتى مریضى احتیاج به دواى قى آورى داشت برگ و جوانه هاى بوته گوجه فرنگى را خرد مى کردند و به مریض مى خورانیدند و همچنین وقتى احتیاج به یک دواى سقط جنین داشت آن را به زنان حامله مى دادند تا بچه خود را سقط کنند. مصرف میوه گوجه فرنگى در کشورهاى متمدن اروپا وقتى معمول شد که توانستند گوجه فرنگى را از صورت وحشى خودرو در آورند و آن را کشت و زرع کنند. بسیارى از تاریخ نویسان عقیده دارند که مورخین و گیاه شناسان عصر قدیم از زمانهاى بسیار قدیم گوجه فرنگى را مى شناخته اند و به زراعت آن آشنایى داشته اند. آنها مى نویسند گوجه فرنگى در چین قدیم ، در هند و چین و بعد از آن در مصر و عربستان کشت مى شده است و بعدها در ژاپن کشت آن معمول شده و انواع و اقسام مختلفى از آن به وجود آمده است . حتى خیال مى کنند که خرمالو پیوندى از گوجه فرنگى و انار و به است که امروز ما آن را به نام خرمالو مى شناسیم . بعضى از تاریخ نویسان دورتر رفته و به نوشته هاى ((پلین )) گیاه شناس اشاره مى کنند و مى گویند: او از گوجه فرنگى اطلاعاتى داشته و میوه آن را گاهى به نام فلفل و گاهى بادنجان اسم برده و آن را در آن ردیف طبقه بندى کرده است . ((شارل پلینوس )) که در سالهاى 1707 تا 1778 میلادى مى زیسته است گوجه فرنگى را به خوبى شناخته و خواص آن را براى غذا و دوا شرح داده است و از زمان اوست که گوجه فرنگى به خوبى شناخته شده و مصرف آن در دنیا تعمیم یافته است . در ایران هم گوجه فرنگى بیش از صد و پنجاه سال نیست که شناخته شده و کشت آن تعمیم شده است . در صد سال پیش به جاى گوجه فرنگى به آن بادنجان فرنگى مى گفتند و ((شلیمر))در کتاب خود آن را بادنجان فرنگى نوشته است . گوجه فرنگى سرشار از ویتامین ((آ)) و ((ب )) و ((ث )) و داراى آهن ، املاح معدنى بى شمار و مخصوصا فسفور و بروم است . گوجه فرنگى اشتها آور و خنک است و بدن را در مقابل امراض عفونى و کمبود ویتامین ((ث )) حفظ مى کند. چون گوجه فرنگى از غذاهاى ممتاز است و مصرف آن نیرو و نشاط مى بخشد باید در فصل گوجه فرنگى آن را به عنوان عصرانه با نان و پنیر به بچه ها بدهید تا آن را خام و مثل سیب درختى بخورند و به این ترتیب پوست و دانه هاى آن به هضم غذا کمک مى کند و مثل جارو مدفوعات روده ها را وادار به تخلیه مى کند. گوجه فرنگى خام کاملا نرسیده ، کمى ثقیل است و براى هر معده اى مناسب نیست ولى براى این که با خوردن گوجه فرنگى خام دچار دل درد نشویم باید رسیده و شیرین آن را بخوریم . توصیه شده است که گوجه فرنگى را نباید در روغن زیاد سرخ کنیم و بپزیم زیرا سنگین مى شود و باید در این مورد آن را در آب جوش بپزیم و یا روى آتش زغال ، به سیخ بزنیم و کباب کنیم و اگر احتیاج بود موقع مصرف کمى کره روى آن بگذاریم و بخوریم . مدت زمان درازى گوجه فرنگى را براى اشخاصى که مبتلا به رماتیسم ، نقرس ، سنگ کلیه و مثانه بودند منع مى کردند چون معتقد بودند مقدار زیادى اسید ((اوکسالیک ))دارد ولى اخیرا با آزمایشهاى دقیقى معلوم کردند که در یک کیلو گوجه فرنگى بیش از سه میلى گرم اسید اوکسالیک وجود ندارد و این مقدار به هیچ وجه قابل توجه نیست . اگر در روز چند لیوان کوچک آب گوجه فرنگى خام را بخورند ادرار آور مفیدى است و اگر آن را به اندازه مساوى با آب کرفس مخلوط کنند نوشابه اى مقوى و نیروبخش به دست خواهند آمد. گوجه فرنگى رسیده و خام به عنوان غذاى اشتها آور مصرف مى شود و شما مى توانید آن را با خیار و سبزیهایى هم به صورت سالاد تهیه و مصرف کنید.